De ziel, vanwaar, waarheen

“Wat is de reis die door de ziel wordt ondernomen van de oorsprong naar manifestatie en van manifestatie weer terug naar dezelfde oorsprong die haar doel is? In waarheid is het geen reis. Het is een verandering van ervaringen die er een verhaal van maakt. Vastgelegd op één film, die niet mijlen en mijlen reist zoals op het scherm schijnt te gebeuren.”

In ieder mens zit een goddelijke vonk, een ziel, die als uiteinde van een zonnestraal verbonden is met de zon. De ontwikkeling van de ziel beschrijft Inayat Khan als een reis door de sferen van engelen en djinns heen, waarop de geest van de mens wordt gevormd. En weer terug, om de aardse ervaringen te verwerken. Dat is wat wel vagevuur en hel wordt genoemd. Komende en gaande zielen geven ook ervaringen aan elkaar door, soms diffuus, soms sterk. Zo duidt Inayat Khan reïncarnatie.

“De sfeer van de engelen is vrij van hartstochten en emoties. Het beeld van engelen die op wolken zitten en op de harp spelen is de uitdrukking van een mystiek geheim. De engelen zijn zélf harpen, zij zijn levende vibraties, zij zijn het leven zelf”, is het beeld dat Inayat Khan schetst. Bij de terugkeer vanaf de aarde voegt iedere ziel zijn eigen toon toe aan deze “hemelse muziek”. Tussen engelen en aarde is de wereld van de djinn, de psyche die nog zuiver is en niet zoals bij de mens gevuld met gedachten en verbeeldingen. Het is een sfeer van schoonheid. “De musicus en filosoof geven in hun begaafdheid blijk van het erfgoed van de djinn, die hen gedurende hun hele leven kenmerkt als genieën.”

De vraag waarom zielen deze reis ondernemen beantwoordt Inayat Khan met: “Voor Gods voldoening. Omdat God het enig Zijnde is en het de aard van het zijn is om van het zijn bewust te worden. In de mens bereikt dit zijnsbewustzijn zijn hoogtepunt. Door de mens ervaart God het leven in zijn hoogste volmaaktheid. Door de materie komt de ziel tot haar hoogste verwezenlijking; daarom is het stoffelijk lichaam onmisbaar voor de vervulling van haar doel.”

Bron: Soefisme, de religie van het hart, hoofdst 4 (Witteveen/de Caluwé)

Vervolg: Bouwen aan je karakter